آن ( زمان )

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد   Yazdanpanah Askari

آن (دم) (به انگلیسی: Instant) در نظر فیلسوفان عبارت است از پایان گذشته و آغاز آینده. این دو، توسط «آن» از یکدیگر جدا می‌شوند.

«آن» حد دو زمان گذشته و آینده است. نسبت «آن» به زمان مانند نسبت نقطه به خط نامتناهی است و نسبت واحد به عدد.

همچنانکه وجود نقطه در خط وجود فرضی است، وجود «آن» هم در زمان یک وجود مفروض است. «آن» تقسیم ناپذیر است و با سیلان خود، زمان را پدیدمی‌آورد.

«آن» دائمی، امتداد حضور الهی است که توسط آن، ازل در ابد مندرج می‌شود و هر دوی آنها در زمان حال مندرج می‌شوند. پس ازل و ابد توسط «آن»، متحد می‌شوند. به همین مناسبت، «آن» را باطن زمان و اصل زمان نامیده‌اند.[۱] آن با سیلان خود، ترسیم امتداد زمانی را به وجود می‌آورد.[۲][۳]

منابع:

  1. ↑ جمیل صلیبا - منوچهر صانعی دره‌بیدی، فرهنگ فلسفی، انتشارات حکمت - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۶ ص ۱۱۰
  2. ↑ سید محمدحسین طباطبایی، نهایت فلسفه، ترجمه نهایه الحکمه، بوستان کتاب قم (انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم) ص ۳۷۶
  3. ↑ نهایه الحکمه، ص ۲۷۰