مولانا جلال الدين محمد بلخى Jalāl ad-Dīn Muhammad Rūmī
ز انكه دوزخ گويد اى مومن تو زود/ بر گذر كه نورت آتش را ربود
یزدانپناه عسکری Yazdanpanah Askari
اطفاء و تحت شعاع گرفتن نور دوزخ توسط نور مؤمن
چه دانستم که این سودا مرا زین سان کُند مَجنون
دِلَم را دوزخی سازد دو چَشمَم را کُند جیحون
چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه بِرْبایَد
چو کَشتی‌اَم دَراَنْدازد میانِ قُلْزُمِ پُرخون
زَنَد موجی بر آن کَشتی که تَختهْ تَختهْ بِشْکافَد
که هر تَخته فروریزد زِ گَردش‌های گوناگون
نَهنگی هم بَرآرَد سَر خورَد آن آبِ دریا را
چُنان دریایِ بی‌پایان شود بی‌آبْ چون هامون
شِکافَد نیز آن هامون نَهنگِ بَحْرفَرسا را
کَشَد در قَعْرْ ناگاهان به دستِ قَهرْ چون قارون
چو این تبدیل‌ها آمد نه هامون مانْد و نه دریا
چه دانم من دِگَر چون شُد که چونْ غَرق است در بی‌چون
چه دانم‌های بسیار است لیکِن من نمی‌دانم
که خوردم از دَهان بَندی در آن دریا کَفی اَفْیون
وَإِذَا شِئْنَا بَدَّلْنَا أَمْثَالَهُمْ تَبْدِيلًا – انسان 28
تغییر سطح آگاهی
مولانا جلال‌الدین محمد بلخی - غزل 1855 دیوان شمس
شرح معرفتی 40 غزل از دیوان شمس، یزدانپناه عسکری، کرمانشاه، نشر سرانه 1399 ص82
