یقظه
یقظه
در عرفان؛ «یقظه» به معنای بیداری از خواب غفلت است که به دنبال معرفت و تجلّی انوار الهی در قلوب حاصل خواهد شد. / شهاب الدین سهروردی، ابو حفص عمر بن محمد،عوارف المعارف ترجمه، اصفهانی، ابومنصور بن عبد المؤمن، ص ۲۷۹، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ دوم، ۱۳۷۵ ؛ انصاری، خواجه عبدالله، منازل السائرین، ص ۳۵ – ۳۶، تهران، دار العلم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق.
و به تعبیرخواجه عبدالله انصاری (متوفای ۴۸۱ق): «یقظه» اول ظهور نور حیات حقیقی در دل بنده نیازمند است، به جهت مشاهده پرتو نور تنبّه الهی [که مبدأ و منشأ کشش است]./ ''منازل السائرین الی الحق''؛ خواجه عبدالله انصاری، ص ۳۵ – ۳۶.
در کتاب‌های عرفانی؛ با استفاده از آیه «قُلْ إِنَّما أَعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا للهِ»/ [[قرآن]]، سوره سبأ، آیه 46 موضوع «یقظه» مورد بررسی قرار گرفته‌است و در همین ارتباط گفته شده‌است: یعنی ای محمّد! بگو: به شما پند می‌دهم که از خواب غفلت برای بندگی و عبادت خدای تعالی بیدار شوید. «قَوْمَة» - مصدر فعل «تَقُومُوا» به معنای تیقّظ و بیداری از خواب غفلت هست.
